یادداشت یک خبرنگار ناراضی
گلبرگ تبریز. سهیلا عباسپور.باز هم تکرار همان صحنهی آشنا؛ نشست رسمی، پرسش سخت، و مقامی که طاقت شنیدن ندارد. بهعنوان یک خبرنگار، واقعاً جای تأسف است که در کشوری با اینهمه شعار درباره شفافیت، هنوز باید از ابتداییترین حق خود یعنی «پرسیدن» دفاع کنیم. وقتی مسئولی در برابر یک سؤال، به جای پاسخ دادن، از کوره درمیرود و خبرنگار را با الفاظ توهینآمیز خطاب میکند، دیگر اسمش «سوءتفاهم» نیست. این یعنی عادت کردهایم بهجای پاسخگویی، تحقیر کنیم. خبرنگار مأمور مزاحم نیست؛ صدای مردم است. ما سؤال میپرسیم چون مردم از ما انتظار دارند. اگر قرار باشد با هر سؤال صریح،...
